<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">神明</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">活在這個世上</p><p class="ql-block">我已經(jīng)不再拜</p><p class="ql-block">任何偶像</p><p class="ql-block">可有時候</p><p class="ql-block">我會對著鏡子里的自己</p><p class="ql-block">輕輕說一句</p><p class="ql-block">“早安,圣徒。”</p><p class="ql-block">這不過是一句玩笑</p><p class="ql-block">又或許是一種自我救贖的儀式</p><p class="ql-block">寫詩對我而言</p><p class="ql-block">像是每天清晨必須完成的禱告</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">咬</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">晚飯剛端上桌,熱氣騰騰的米飯配上一碟醬香濃郁的豆豉辣椒,本該是件令人愉悅的事。可我剛夾起一筷子菜送進嘴里,牙就猛地一抽,像是有根細針在神經(jīng)上輕輕一戳。我慢下動作,細細咀嚼,左咬右咬,上磨下磨,卻怎么也抓不住那陣痛的來處。它像在躲貓貓,忽左忽右,時隱時現(xiàn)。我索性停下筷子,閉眼專注感受——原來疼的不是牙,是“咬”這個動作本身。我忽然笑了,如果我不咬,牙便不疼??扇嘶钪哪懿灰??咬字,咬菜,咬緊牙關過日子。這疼,或許不是病,是生活悄悄遞來的一句提醒:有些痛,源于你太用力地在“咬”這個世界。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p>