<p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">滿江紅-入冬即吟</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">夜雨稍停,寒風緊、路人零落。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">未即出、備餐漱濯,微群欣索。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">曾攝漁夫長短桿,</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">隨編相片炫拍作。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">獨行客、當此為休閑,同分樂。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">航頭好,煙霾薄。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">河滟瀲,田溝錯。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">繞大居溪畔,鷺翔花著。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">林下嘗常吟雅韻,</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">府中日有臨新學。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">光陰速、不覺向七奔,神州澤。</span></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><span style="font-size:20px;">2018.12.6晚</span></p> <p class="ql-block">街邊的落葉鋪了一層又一層,像是秋天最后的信箋,被風輕輕翻動。那天剛下過夜雨,空氣里還帶著濕冷的余味,我站在窗前,看行人裹緊外套匆匆而過。樓下的街道安靜得有些恍惚,仿佛時間也在這片金黃里慢了下來。忽然想起昨夜在微群里翻到的老照片——幾張秋日溪畔的隨手拍,配著一句“航頭今日,煙波不減”。那一刻,竟有種穿越回當日的錯覺。</p> <p class="ql-block">那棵樹我記得,樹干用木棍撐著,像一位年邁卻仍挺立的守望者。它的葉子在深秋燃盡最后一抹橙紅,落了一地,像是把季節(jié)的告別寫得淋漓盡致。我曾在那里駐足良久,拍下幾張歪斜的構圖,發(fā)到朋友圈,配了句“獨行客,亦有閑情”。如今再看,那不只是風景,更像是一種生活的姿態(tài)——在喧囂城市里,為自己留一片安靜的落葉之地。</p> <p class="ql-block">公園里的秋意最是濃烈。紅黃交織的樹冠下,涼亭靜立,白漆的樹干在灰蒙的天色里格外醒目。那天我沿著溪邊小路走,看鷺鳥掠過水面,又想起詞中“鷺翔花著”四字,竟如此貼切。這城市的一隅,竟藏著這般詩意。我掏出手機,拍下一角枝葉與遠樓的交錯,仿佛要把這一刻的寧靜封存。</p> <p class="ql-block">菊花開得正盛,粉白相間的花瓣層層疊疊,像是把秋的溫柔都收攏在一朵花里。我蹲下身,看著它在微風中輕輕顫動,忽然明白為何古人偏愛詠菊。它不爭春,不媚冬,只在這清寒時節(jié),靜靜綻放。那一刻,我仿佛聽見了詞中“林下嘗常吟雅韻”的回響——原來詩意不在遠方,而在低頭的一瞬。</p> <p class="ql-block">注 題目,詞,圖片為原創(chuàng)。余ai</p>