<p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">《詠蘆葦花》</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">寒汀搖曳籠輕煙,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">不與群芳斗麗妍。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">素影搖風(fēng)迷遠(yuǎn)浦,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">冰心臥水接長(zhǎng)天。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">霜侵更顯姿容瘦,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">雪壓猶存氣骨堅(jiān)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">莫道尋常無(wú)韻致,</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">?蕭蕭聲里悟流年。</span></p> <p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">后記</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">深秋某日江畔獨(dú)行,見(jiàn)蘆葦蕩被風(fēng)掀起層層素浪,霜色里纖莖挺立,雪意中暗香隱浮,竟比春日群芳更顯風(fēng)骨,遂有感而作此詩(shī)。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">詩(shī)中未著濃墨,只以“寒汀”“遠(yuǎn)浦”繪其境,用“搖風(fēng)”“臥水”摹其態(tài),借“霜侵”“雪壓”顯其魂——并非刻意抬高蘆葦花,而是見(jiàn)其于尋常草木間,藏著不與世俗爭(zhēng)艷的淡泊,更有著笑對(duì)風(fēng)霜的堅(jiān)韌。末句“蕭蕭聲里悟流年”,既是聽(tīng)蘆葉作響時(shí)的剎那心境,也是想借這株尋常草木告訴自己:人生如蘆葦,縱遇風(fēng)雨摧折,守得“冰心”與“氣骨”,平凡歲月里亦能讀出獨(dú)特韻致。</span></p><p class="ql-block"><span style="font-size:22px;">如今再讀此詩(shī),當(dāng)日江畔的風(fēng)、霜、水、天仍清晰如昨,遂提筆作記,為這段與蘆葦花的偶遇,也為那份藏在草木里的人生感悟。</span></p>