<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">淚是人類(lèi)情感的真實(shí)表現(xiàn),悲傷難過(guò)的時(shí)候會(huì)哭泣流淚,幸福喜悅的時(shí)候同樣也會(huì)??奘窍才c哀兩種對(duì)立情緒達(dá)到極致時(shí)的表達(dá),而淚就是哭泣的產(chǎn)物。古人與今日在情緒上想必也沒(méi)有太大的區(qū)別,有的是為情哭,有的是為分別哭,有的是為壯志未酬哭,等等。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有些人,見(jiàn)一面就讓人難以忘懷;有些歌,聽(tīng)一次就讓人如癡如醉;有些詞,只是念一遍就讓人喉間哽咽,淚流滿面。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在這些動(dòng)人的詩(shī)詞里,有的藏著詩(shī)人最無(wú)奈的愛(ài)戀,有的藏著詩(shī)人最動(dòng)人的思念……不論是哪一種,每每讀起這些動(dòng)人的句子,就讓人淚流滿面。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,因?yàn)閻?ài)的太深,因?yàn)樗寄钐?,有些抱怨,有些凄美,但卻是心底里盼君早日歸來(lái)。盡管這眼淚,這思念有些哀怨。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《怨情》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 李白 </p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 美人卷珠簾,深坐顰蛾眉。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">但見(jiàn)淚痕濕,不知心恨誰(shuí)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">“但見(jiàn)淚痕濕”,因?yàn)樗寄钐盍?,情太深了,所以不知不覺(jué)就流下相思淚?!皾瘛弊终f(shuō)明是暗暗地流淚,情不自禁地流淚。聯(lián)系到第二句的“顰蛾眉”,比“才下眉頭,又上心頭”的怨情更重?!安恢暮拚l(shuí)”,明明是思念,是愛(ài)一個(gè)人,卻偏偏用“恨”。女主人公的心底是有點(diǎn)抱怨,離人去外地太久了,害她一個(gè)人在這深院里忍受著孤單寂寞,離人卻還不回來(lái)。但這種恨,其實(shí)就是一種愛(ài)。愛(ài)一個(gè)人,總是恨對(duì)方不能陪伴在身邊。這首詩(shī)寫(xiě)的就是一個(gè)意境,一個(gè)孤獨(dú)的女子的思念之情。這樣一個(gè)很平凡的情景,由這幾個(gè)點(diǎn)勾出一幅簡(jiǎn)單的畫(huà)面,同時(shí)又留下無(wú)限的遐想。隨意的一個(gè)小細(xì)節(jié),就可以泄露整個(gè)主題,這里是哀婉凄涼,纏綿悱惻。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是斯人已遠(yuǎn)、無(wú)可寄托的肝腸寸斷。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《夜雨》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">【唐】白居易</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">我有所念人,隔在遠(yuǎn)遠(yuǎn)鄉(xiāng)。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">我有所感事,結(jié)在深深腸。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">鄉(xiāng)遠(yuǎn)去不得,無(wú)日不瞻望。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">腸深解不得,無(wú)夕不思量。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">況此殘燈夜,獨(dú)宿在空堂。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">秋天殊未曉,風(fēng)雨正蒼蒼。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">不學(xué)頭陀法,前心安可忘。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">我有著深深思念的人,卻相隔在遠(yuǎn)遠(yuǎn)的異鄉(xiāng)。我有所感懷的事情,深深的刻在心上。白居易與青梅竹馬的鄰居湘靈相愛(ài),卻為母親所阻攔,兩個(gè)有情人無(wú)法相守。一個(gè)深沉的雨夜,白居易又想起了湘靈,想起那個(gè)魂?duì)繅?mèng)縈的女子,她離我千里萬(wàn)里,縱使相愛(ài),卻無(wú)法在一起。你有沒(méi)有這樣的一段經(jīng)歷,深深?lèi)?ài)著的人,卻無(wú)法相守在一起。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是幼子罵父、饑不可耐的撕心裂肺。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《百憂集行》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">【唐代】杜甫</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">憶年十五心尚孩,健如黃犢走復(fù)來(lái)。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">庭前八月梨棗熟,一日上樹(shù)能千回。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">即今倏忽已五十,坐臥只多少行立。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">強(qiáng)將笑語(yǔ)供主人,悲見(jiàn)生涯百憂集。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">入門(mén)依舊四壁空,老妻睹我顏色同。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">癡兒不知父子禮,叫怒索飯?zhí)溟T(mén)東。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">杜甫家里窮得沒(méi)飯吃,兒子幼稚無(wú)知,饑腸轆轆,對(duì)著東邊的廚門(mén),啼叫發(fā)怒要飯吃。兒子罵父母,是因?yàn)闆](méi)飯吃。這樣的境況讓所有人為杜甫掬一把同情之淚。作為我國(guó)唐代偉大的詩(shī)人,杜甫一生困苦,飽受窮困的折磨。你能想像嗎?那個(gè)終日吃不上飯,幼子餓死的人,是大詩(shī)人杜甫。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是陰陽(yáng)相隔、無(wú)可寄托的一往情深。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《隴西行》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·陳陶</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">誓掃匈奴不顧身,五千貂錦喪胡塵。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">可憐無(wú)定河邊骨,猶是春閨夢(mèng)里人。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">你所深深牽掛的人,早已成為一堆白骨,此情無(wú)寄,而你卻不知道。唐軍將士誓死橫掃匈奴奮不顧身,五千身穿錦袍的精兵戰(zhàn)死在胡塵。真可憐呵那無(wú)定河邊成堆的白骨,還是少婦們夢(mèng)中相依相伴的丈夫。世間就有這樣的無(wú)奈,你所深深?lèi)?ài)著的人,早已與你陰陽(yáng)兩隔。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是年老體衰、舉目無(wú)親的孤獨(dú)無(wú)助。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《十五從軍征》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">十五從軍征,八十始得歸。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">道逢鄉(xiāng)里人:家中有阿誰(shuí)?</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">遙看是君家,松柏冢累累。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">兔從狗竇入,雉從梁上飛。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">中庭生旅谷,井上生旅葵。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">舂谷持作飰,采葵持作羹。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">羹飯一時(shí)熟,不知貽阿誰(shuí)。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">出門(mén)東向看,淚落沾我衣。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">十五歲從軍,八十歲才回到家鄉(xiāng)。可家鄉(xiāng)的親人早已成為累累墳?zāi)?。?dú)自做好了飯菜,卻不知道拿給誰(shuí)吃。在那個(gè)戰(zhàn)爭(zhēng)的年代,所有人的命運(yùn)都身不由己。從軍之后,就意味著與親人天各一方,可歸來(lái)時(shí),親人早已化為一抷黃土,無(wú)處可尋。人生最可怕的是孤獨(dú),是沒(méi)有親人的孤獨(dú)。這樣孤獨(dú),讓人只剩落淚。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是笑中帶淚、不可言說(shuō)的心領(lǐng)神會(huì)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《不見(jiàn)》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·杜甫</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">不見(jiàn)李生久,佯狂真可哀。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">世人皆欲殺,吾意獨(dú)憐才。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">敏捷詩(shī)千首,飄零酒一杯。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">匡山讀書(shū)處,頭白好歸來(lái)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">杜甫說(shuō),我好久沒(méi)有見(jiàn)到李白了,他故作顛狂的樣子,真是令人悲哀。他的笑里,藏著深深的悲哀。在世人心中,李白是狂放不羈的,他似乎永遠(yuǎn)是那么豪邁、那么有氣度的一個(gè)人。可所有狂放的樣子,不過(guò)是為了表達(dá)對(duì)現(xiàn)實(shí)的不滿罷了。杜甫是懂李白的,從心里懂的那種。只有他看清了李白笑容中的無(wú)奈與悲哀。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是少年不再、蹉跎時(shí)光的無(wú)可奈何。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《唐多令》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">【宋】劉過(guò)</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">蘆葉滿汀洲,寒沙帶淺流。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">二十年重過(guò)南樓。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">柳下系船猶未穩(wěn),能幾日,又中秋。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">黃鶴斷磯頭,故人今在否?</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">舊江山渾是新愁。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">欲買(mǎi)桂花同載酒,終不似,少年游。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">想要買(mǎi)上桂花,帶著美酒一同去水上泛舟逍遙一番。但卻沒(méi)有了少年時(shí)那種豪邁的意氣。少年的時(shí)光總是短暫易過(guò)的,經(jīng)年以后,當(dāng)我再回首時(shí),少年不再,而少年時(shí)的豪邁與意氣,也一去不復(fù)返了。成長(zhǎng)本就是一個(gè)無(wú)可奈何的過(guò)程。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是失去曾經(jīng)的美好的痛徹心扉。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《釵頭鳳》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·陸游</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">紅酥手,黃縢酒,滿城春色宮墻柳。東風(fēng)惡,歡情薄。一懷愁緒,幾年離索。錯(cuò)、錯(cuò)、錯(cuò)。春如舊,人空瘦,淚痕紅浥鮫綃透。桃花落,閑池閣。山盟雖在,錦書(shū)難托。莫、莫、莫!</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">陸游與唐琬這對(duì)有情人,因母親的反對(duì)而分開(kāi)。多年以后,當(dāng)兩人再次相遇,物是人非,此情此景,讓人潸然淚下。</p><p class="ql-block">世間總有這樣的悲劇,兩個(gè)相愛(ài)的人卻不能在一起。經(jīng)年以后,兩人再次相遇,卻發(fā)現(xiàn)此情依舊,可是,卻永遠(yuǎn)回不去了。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">有一種眼淚,是天人永隔、歷經(jīng)滄桑后的夢(mèng)中重逢。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《江城子·乙卯正月二十日夜記夢(mèng)》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·蘇軾</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">十年生死兩茫茫。不思量。自難忘。千里孤墳,無(wú)處話凄涼??v使相逢應(yīng)不識(shí),塵滿面,鬢如霜。夜來(lái)幽夢(mèng)忽還鄉(xiāng)。小軒窗。正梳妝。相顧無(wú)言,惟有淚千行。料得年年腸斷處,明月夜,短松岡。妻子去世十年后,蘇軾夢(mèng)到了她。她的音容笑貌似乎就在眼前,可自己一路行來(lái),滿目滄桑,可能她已經(jīng)認(rèn)不出自己了吧!蘇軾不僅僅是對(duì)妻子的懷念感人,在這首詞中,更表現(xiàn)了自己在妻子離去后的一路風(fēng)塵與滄桑,時(shí)光帶走了你,帶走了美好,卻在我的身上和心上,留下滄桑的痕跡。有朝一日再在夢(mèng)里見(jiàn)到你,我以何相對(duì),以笑臉,還是以滄桑。想到此,我不禁淚水掉了下來(lái)。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有一種眼淚,是壯志未酬、心有不甘的感慨之淚</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">《江夏別宋之悌》</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">唐 李白</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">楚水清若空,遙將碧海通。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">人分千里外,興在一杯中。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">谷鳥(niǎo)吟晴日,江猿嘯晚風(fēng)。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">平生不下淚,于此泣無(wú)窮。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block">“平生不下淚,于此泣無(wú)窮”,是李白情感的爆發(fā)。即我一生之中從沒(méi)有流眼淚,現(xiàn)在在這里卻流淚不止。雖然李白那個(gè)時(shí)候還年輕,但是也經(jīng)歷了一些人生坎坷。這里或許有對(duì)好友一生仕途顯達(dá)而老境卻悲涼的隱喻,從而引發(fā)了他自己的壯志難酬之感慨。最后兩句,也是這一整首詩(shī)中,最為出神的一筆,李白寫(xiě)得極其的深情,“平生不下淚,于此泣無(wú)窮?!彼f(shuō)自己一生是從來(lái)沒(méi)有流過(guò)淚,可是這一次,他再也抑制不自己,眼淚奪眶而出。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block">詩(shī)人說(shuō)自己“平生不下淚”,應(yīng)該是肺腑之言,其中最大的原因還是因?yàn)樗姆挪幌?。李白有豪情壯志,但卻一直郁郁不得志,他不愿放棄仕途經(jīng)濟(jì)的機(jī)會(huì)。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有一種眼淚,是酒入愁腸的鄉(xiāng)思</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">蘇幕遮</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·范仲淹</p><p class="ql-block">碧云天,黃葉地。秋色連波,波上寒煙翠。山映斜陽(yáng)天接水。芳草無(wú)情,更在斜陽(yáng)外。黯鄉(xiāng)魂,追旅思。夜夜除非,好夢(mèng)留人睡。明月樓高休獨(dú)倚。酒入愁腸,化作相思淚。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">在月明星稀的夜晚,一個(gè)人獨(dú)上高樓,默默地望著遠(yuǎn)方的故鄉(xiāng)。故鄉(xiāng)是什么,是我們輾轉(zhuǎn)難眠的愁思。是游子用谷子釀造的陳年老酒,擱置越久,酒的味道越是醇香。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有一種眼淚,是欲語(yǔ)淚先流的物是人非</b></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">武陵春</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·李清照</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">風(fēng)住塵香花已盡,日晚倦梳頭。物是人非事事休,欲語(yǔ)淚先流。聞?wù)f雙溪春尚好,也擬泛輕舟。只恐雙溪舴艋舟,載不動(dòng)許多愁。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">時(shí)光來(lái)去匆匆,當(dāng)你驀然回首時(shí),你會(huì)發(fā)現(xiàn),景物雖依舊,但多少人事已面目全非,不曾更改的只有那老宅的舊日情懷。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">有一種眼淚,是終日不可見(jiàn)的相思。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">古詩(shī)十九首</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">迢迢牽牛星,皎皎河漢女。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">纖纖擢素手,札札弄機(jī)杼。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">終日不成章,泣涕零如雨。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">河漢清且淺,相去復(fù)幾許。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">盈盈一水間,脈脈不得語(yǔ)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">兩地相隔,有情難傳。在夜深人靜的時(shí)候只能默默地想念著對(duì)方,忍受著相思之苦,這種滋味最是難受。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有一種眼淚,是山河破碎的感傷</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">春望</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·杜甫</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">國(guó)破山河在,城春草木深。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">感時(shí)花濺淚,恨別鳥(niǎo)驚心。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">烽火連三月,家書(shū)抵萬(wàn)金。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">白頭搔更短,渾欲不勝簪。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">對(duì)于國(guó)家,我們總是有一種情懷,那是一種責(zé)任感,國(guó)在,家在,人在!</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">有一種眼淚,是忽傳佳報(bào)的歡喜</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">聞官軍收河南河北</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">唐·杜甫</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">劍外忽傳收薊北,初聞涕淚滿衣裳。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">卻看妻子愁何在,漫卷詩(shī)書(shū)喜欲狂。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">白日放歌須縱酒,青春作伴好還鄉(xiāng)。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">即從巴峽穿巫峽,便下襄陽(yáng)向洛陽(yáng)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">忽然收到好消息的喜悅之情是按耐不住的,我們把酒言歡,放歌縱酒慶祝的歌我們唱了一遍又一遍,怎么也唱不完心中的歡喜。其實(shí),還有一種幸福叫喜極而泣。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>有一種眼淚,是無(wú)語(yǔ)凝噎的離別。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">雨霖鈴</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·柳永</p><p class="ql-block">寒蟬凄切,對(duì)長(zhǎng)亭晚,驟雨初歇。都門(mén)帳飲無(wú)緒,留戀處,蘭舟催發(fā)。執(zhí)手相看淚眼,竟無(wú)語(yǔ)凝噎。念去去,千里煙波,暮靄沉沉楚天闊。多情自古傷離別,更那堪,冷落清秋節(jié)!今宵酒醒何處?楊柳岸,曉風(fēng)殘?jiān)?。此去?jīng)年,應(yīng)是良辰好景虛設(shè)。便縱有千種風(fēng)情,更與何人說(shuō)?</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">即將分離,要說(shuō)的話太多太多,千言萬(wàn)語(yǔ)最終只化成眼淚。相聚不知何時(shí),內(nèi)心的愁緒萬(wàn)千,你離開(kāi)了,我和誰(shuí)說(shuō)?</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">有一種眼淚,是離多聚少的重逢</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">秋夜月</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">宋·柳永</p><p class="ql-block">當(dāng)初聚散。便喚作、無(wú)由再逢伊面。近日來(lái)、不期而會(huì)重歡宴。向尊前、閑暇里,斂著眉兒長(zhǎng)嘆。惹起舊愁無(wú)限。盈盈淚眼。漫向我耳邊,作萬(wàn)般幽怨。奈你自家心下,有事難見(jiàn)。待信真?zhèn)€,恁別無(wú)縈絆。不免收心,共伊長(zhǎng)遠(yuǎn)。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">當(dāng)初離開(kāi),以為再也沒(méi)機(jī)會(huì)能相見(jiàn),如今久別重逢,激動(dòng),緊張,所有情感都涌上心頭。想起從前的從前,你深深印在我腦海中的笑顏,而這一切似乎都回不去了。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><b>18有一種眼淚,是獨(dú)在異鄉(xiāng)的思親</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block" style="text-align:center;">春夜聞笛</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">唐 李益</p><p class="ql-block" style="text-align:center;">寒山吹笛喚春歸,遷客相看淚滿衣</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"> 洞庭一夜無(wú)窮雁,不待天明盡北飛。</p><p class="ql-block" style="text-align:center;"><br></p><p class="ql-block">詩(shī)人寫(xiě)淮北初春之夜在軍中聞笛所引起的思?xì)w之情。詩(shī)人通過(guò)從眼前景物到想象傳說(shuō),從寒山笛聲到遷客,到洞庭群雁夜飛,在一系列具體形象的疊現(xiàn)之中,表現(xiàn)出詩(shī)人復(fù)雜的思想感情。詩(shī)以人喚春歸始,而以雁盡北飛結(jié),人留雁歸,春到大地而不暖人間,顯得哀婉傷感,寄意深遠(yuǎn)。</p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">詩(shī)人的眼淚,凝聚了多少相思,多少情感與悲歡。這一滴滴含情的眼淚,揉進(jìn)詩(shī)詞里,讀來(lái)無(wú)不為之動(dòng)容,催人淚下。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">這十八首詩(shī)詞,代表了人生中的不同的悲傷??伤鼈儏s是真實(shí)存在的。希望你們永遠(yuǎn)也不要讀懂這些悲傷,永遠(yuǎn)在生活的塵埃里,開(kāi)發(fā)鮮艷的花來(lái)。</p><p class="ql-block"><br></p>