<p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>01</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《秋分》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">清 鄭孝胥</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>碧云翻墨墜秋光,殘暑長(zhǎng)廊一雨涼。</b></p><p class="ql-block"><b>松竹欲成長(zhǎng)漸隱,陰晴數(shù)變桂初香。</b></p><p class="ql-block"><b>隨波籍湜應(yīng)俱叛,易暴夷齊故不亡。</b></p><p class="ql-block"><b>歲歲登高須強(qiáng)起,霜風(fēng)好為作重陽(yáng)。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">四季輪換,轉(zhuǎn)眼間,迎來(lái)了秋天的第四個(gè)節(jié)氣,秋分。<b>“秋分者,陰陽(yáng)相半也,故晝夜均而寒暑平?!?lt;/b></p><p class="ql-block">秋分,分秋之半,晝夜等長(zhǎng),寒暑均半。全國(guó)大部分地區(qū)都已進(jìn)入涼爽的秋季,南下的冷空氣與逐漸衰減的暖濕空氣相遇,下起了一場(chǎng)又一場(chǎng)的秋雨,迎來(lái)了一場(chǎng)秋雨一場(chǎng)涼的深秋時(shí)刻。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>02</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《詠廿四氣詩(shī)秋分八月中》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">唐 元稹</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>琴?gòu)椖蠀握{(diào),風(fēng)色已高清。</b></p><p class="ql-block"><b>云散飄飖影,雷收振怒聲。</b></p><p class="ql-block"><b>乾坤能靜肅,寒暑喜均平。</b></p><p class="ql-block"><b>忽見(jiàn)新來(lái)雁,人心敢不驚?</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">秋分,八月中,殘暑終,晝夜平,雷始收聲,秋高氣爽,云淡風(fēng)輕,雁字橫秋,秋意漸濃,美景入眼,美好入心,怎能不驚嘆呢?</p> <p class="ql-block"><b>03</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《和孟世功秋日吳江見(jiàn)寄》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">宋 吳芾(fú)</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>扁舟西去氣凌云,坐看魚(yú)龍躍浪紋。</b></p><p class="ql-block"><b>風(fēng)起白蘋(píng)初日晚,霜雕紅葉欲秋分。</b></p><p class="ql-block"><b>忘機(jī)鷗鷺情相狎,入筆江山句不群。</b></p><p class="ql-block"><b>正恐功名來(lái)追逐,煙波深處未留君。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">秋風(fēng)起,江邊的白蘋(píng)隨風(fēng)飄動(dòng)。白晝漸短,夜晚漸長(zhǎng),霜葉也染上了紅色。四季更迭,秋天的氣息撲面而來(lái)。</p><p class="ql-block">醉美的秋天讓詩(shī)人流連忘返,醉美的秋天也洗滌了詩(shī)人的心靈,大自然如此之美,我還不如舍棄這功名,隱逸山林。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>04</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《晚晴》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">唐 杜甫</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>返照斜初徹,浮云薄未歸。</b></p><p class="ql-block"><b>江虹明遠(yuǎn)飲,峽雨落馀飛。</b></p><p class="ql-block"><b>鳧雁終高去,熊羆覺(jué)自肥。</b></p><p class="ql-block"><b>秋分客尚在,竹露夕微微。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">傍晚時(shí)分,山銜落日,天上的云彩飄蕩,江上懸掛著美麗的彩虹,峽谷中還飄落著雨滴。</p><p class="ql-block">已到秋分之時(shí),詩(shī)人他還在異鄉(xiāng)做客,內(nèi)心是孤獨(dú)憂愁的,還好竹子上的露水映著夕陽(yáng),發(fā)出了微微的光亮。</p><p class="ql-block">這光亮照進(jìn)了詩(shī)人的心里,也讓杜甫看到了光明和希望。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>05</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《夜喜賀蘭三見(jiàn)訪》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">唐 賈島</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>漏鐘仍夜淺,時(shí)節(jié)欲秋分。</b></p><p class="ql-block"><b>泉聒棲松鶴,風(fēng)除翳月云。</b></p><p class="ql-block"><b>踏苔行引興,枕石臥論文。</b></p><p class="ql-block"><b>即此尋常靜,來(lái)多只是君。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">秋分時(shí)節(jié),隱居山中,聽(tīng)泉水潺潺,看閑云松鶴,過(guò)著無(wú)事小神仙的悠閑生活。</p><p class="ql-block">若有友人來(lái)訪,那更是歡喜,一同在山中漫步,走累了就枕在石頭上休息,討論文章。與大自然的美景和志同道合的好友為伴,好不愜意。</p><p class="ql-block"><b>秋分,最是人間好時(shí)節(jié)。</b></p> <p class="ql-block"><b>06</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《再過(guò)王輅原居納涼》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">唐 周賀</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>夏天多憶此,早晚得秋分。</b></p><p class="ql-block"><b>舊月來(lái)還見(jiàn),新蟬坐忽聞。</b></p><p class="ql-block"><b>扇風(fēng)調(diào)病葉,溝水隔殘?jiān)啤?lt;/b></p><p class="ql-block"><b>別有微涼處,從容不似君。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">這首詩(shī),四處都透著詩(shī)人對(duì)秋分的期盼和喜愛(ài)。</p><p class="ql-block">詩(shī)人在朋友家納涼時(shí),想到了秋天的不燥不熱、涼風(fēng)習(xí)習(xí)的舒適,不免感嘆能呆在清涼的地方,真是舒服呀。</p><p class="ql-block">這種舒適感是秋天獨(dú)有的溫柔。轉(zhuǎn)眼間,夏天成了故事秋天成了風(fēng)景,秋亦從容,我亦從容。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>07</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《懷潘鄮屋》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">南宋 陳允平</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>洛陽(yáng)才解佩,過(guò)眼忽秋分。</b></p><p class="ql-block"><b>四海一明月,千山共白云。</b></p><p class="ql-block"><b>雁煙迷曉樹(shù),蟲(chóng)露濕香芹。</b></p><p class="ql-block"><b>滿紙相思字,臨風(fēng)欲寄君。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">陳允平這首《懷潘鄮屋》,一直被譽(yù)為是最具相思的秋分詩(shī)。<b>佇立在秋風(fēng)中思念友人的詩(shī)人,成了秋分時(shí)節(jié)最動(dòng)人的風(fēng)景線。</b></p><p class="ql-block">秋風(fēng)起時(shí),相思亦起?!?lt;b>洛陽(yáng)才解佩</b>”,我們才解下玉佩,互道了珍重,轉(zhuǎn)眼就到了秋分時(shí)節(jié)。不禁思念起了千里之外的友人。</p><p class="ql-block">四海之內(nèi),共賞一輪明月;千山之上,共賞一片白云。“<b>青山一道同云雨,明月何曾是兩鄉(xiāng)</b>”,無(wú)論相隔多遠(yuǎn),只要我們一同抬頭望月賞云,就一定能感受到彼此的思念。</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>08</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《客中秋夜》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">明 孫作</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>故園應(yīng)露白,涼夜又秋分。</b></p><p class="ql-block"><b>月皎空山靜,天清一雁聞。</b></p><p class="ql-block"><b>感時(shí)愁獨(dú)在,排悶酒初醺。</b></p><p class="ql-block"><b>豆子南山熟,何年得自耘。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>白露秋分夜,一夜涼一夜。</b>在秋分這一天,詩(shī)人想家了,他說(shuō):秋分到了,故鄉(xiāng)的露應(yīng)該也白了吧。</p><p class="ql-block">月光皎潔,空山寂靜無(wú)聲,天清氣朗,南飛的大雁發(fā)出了啼鳴之聲。</p><p class="ql-block">離家太久,思鄉(xiāng)之情濃的化不開(kāi),只能以酒澆愁,排解苦悶。故鄉(xiāng)的豆子就要熟了,可我何時(shí)才能像陶淵明一樣“種豆南山下”,躬耕田園呢?</p><p class="ql-block">歸不得,更思?xì)w。曾經(jīng)我們都以為,故鄉(xiāng)只是人生的開(kāi)始,<b>后來(lái)我們才知道,回不去的都是故鄉(xiāng)。</b></p> <p class="ql-block"><b>09</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《秋分前二日月下作》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">清 胤禛</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>露濕天階夜景賒,湘簾高卷樹(shù)棲鴉。</b></p><p class="ql-block"><b>寒蛩唧唧吟深砌,曲沼盈盈漲淺沙。</b></p><p class="ql-block"><b>風(fēng)度桂叢香馥郁,月穿竹篽影橫斜。</b></p><p class="ql-block"><b>襟懷凄爽秋將半,落葉蕭蕭菊欲華。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">這首詩(shī)為我們勾勒出了一幅靜美的秋葉風(fēng)景圖。</p><p class="ql-block">深秋時(shí)節(jié),露水浸濕臺(tái)階,卷起湘簾,看見(jiàn)樹(shù)上的烏鴉都已經(jīng)棲息了。秋天的夜晚顯得更加的寧?kù)o與深邃。</p><p class="ql-block">秋風(fēng)輕拂,帶來(lái)桂花濃郁的香氣,月光穿過(guò)竹林,留下斑駁的影子。這是多美的秋天。</p><p class="ql-block">秋意漸濃,看著落日蕭蕭,菊花欲開(kāi),詩(shī)人內(nèi)心涌起了淡淡的哀愁,和對(duì)時(shí)光易逝的感慨。</p><p class="ql-block"><b>人間忽晚,山河已秋。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>10</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">《無(wú)言師還道院求詩(shī)》</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">南宋 趙師秀</p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block"><b>師已無(wú)言矣,今吾何所云。</b></p><p class="ql-block"><b>惟知佛照子,曾管雁山云。</b></p><p class="ql-block"><b>天下閑為寶,人間熱似焚。</b></p><p class="ql-block"><b>筠州郡齋近,安坐過(guò)秋分。</b></p><p class="ql-block"><br></p><p class="ql-block">秋意濃,不僅僅只是秋的濃郁,還有人們心中流露出來(lái)的對(duì)生活的接受和滿足。</p><p class="ql-block">那一年的秋分,詩(shī)人趙師秀是和一位禪師共度的。與禪師一番交流后,詩(shī)人對(duì)生活也是感悟頗豐,他說(shuō):<b>天下最難得的是閑適。</b>我呀,就這樣安然而坐,度過(guò)這個(gè)秋分。</p><p class="ql-block"><b>四季之中,最閑適的非秋天莫屬。</b>迎面而來(lái)的是微冷舒爽的清風(fēng),滿目所見(jiàn)的是溫暖的黃色,層林盡染,桂子飄香,最是舒適。</p><p class="ql-block"><b>自然將秋日的時(shí)光對(duì)折,一半許給繁華,一半留給靜謐。</b></p><p class="ql-block"><b>一陣秋風(fēng),拂去了三千煩惱絲;一滴秋露,凝結(jié)了萬(wàn)千喜樂(lè)。人間半秋,愿歲月無(wú)恙。</b></p><p class="ql-block"><br></p> <p class="ql-block"> 原文轉(zhuǎn)載自微信公眾號(hào),著作權(quán)歸作者所有</p>