<p class="ql-block">蘭花作為“花中君子”,在中國古詩詞中常被賦予高潔、孤傲的象征意義,留下了許多流傳干古的佳句。以下是古人贊美蘭花的經(jīng)典詩詞展現(xiàn)蘭花的幽雅風(fēng)骨。</p> <p class="ql-block">有人喜歡高雅的百合,有人鐘情圣潔的荷花,而我獨(dú)愛默默含香的蘭花。蘭花靜默,卻幽香四溢,品格高潔,無需張揚(yáng)。蘭草無言,卻以芬芳訴說歲月靜好。</p> <p class="ql-block"> 春莊 王勃·唐</p><p class="ql-block">山中蘭葉徑,城外李桃園。</p><p class="ql-block">豈知人事靜,不覺鳥聲喧。</p> <p class="ql-block">幽蘭 唐·崔涂</p><p class="ql-block">幽植眾寧知,芬芳只暗持。</p><p class="ql-block">自無君子佩,未是國香衰。</p><p class="ql-block">白露沾長早,春風(fēng)到每遲。</p><p class="ql-block">不如當(dāng)路草,芬馥欲何為。</p> <p class="ql-block"> 幽蘭花</p><p class="ql-block"> 蘇轍·北宋</p><p class="ql-block">李徑桃蹊次第開,秾香百和襲人來。</p><p class="ql-block">春風(fēng)欲擅秋風(fēng)巧,催出幽蘭繼落梅。</p><p class="ql-block">珍重幽蘭開一枝,清香耿耿聽猶疑。</p><p class="ql-block">定應(yīng)欲較香高下,故取群芳競發(fā)時(shí)。</p> <p class="ql-block"> 蔬蘭 王令·北宋</p><p class="ql-block">曉折寒蔬野圃間,荒林深處有芳草。</p><p class="ql-block"> 世無賢士紉為佩,猶有幽人日取餐。</p> <p class="ql-block"> 蘭花 王邁·南宋</p><p class="ql-block">見山堂里小春寒,觴政詩囊甚有歡。</p><p class="ql-block">重客分明知小李,美人自在寫猗蘭。</p><p class="ql-block">直須博去紉為佩,只欠香來劣可餐。</p><p class="ql-block">菊澗一枝尤灑落,不妨人作易芳看。</p> <p class="ql-block"> 次韻答人幽蘭 蘇轍·北宋</p><p class="ql-block">幽花耿耿意羞春,紉佩何人香滿身。</p><p class="ql-block">一寸芳心須自保,長松百尺有為薪。</p> <p class="ql-block">宋代曹組的《卜算子·蘭》</p><p class="ql-block">松竹翠蘿寒,遲日江山暮。</p><p class="ql-block">幽徑無人獨(dú)自芳,此恨憑誰訴。</p><p class="ql-block">似共梅花語。尚有尋芳侶。</p><p class="ql-block">著意聞時(shí)不肯香,香在無心處。</p> <p class="ql-block">陶淵明《幽蘭》</p><p class="ql-block">?原文?</p><p class="ql-block">幽蘭生前庭,含薰待清風(fēng)。</p><p class="ql-block">清風(fēng)脫然至,見別蕭艾中。</p><p class="ql-block">行行失故路,任道或能通。</p><p class="ql-block">覺悟當(dāng)念還,鳥盡廢良弓。??</p> <p class="ql-block"> 梅堯臣(宋代)</p><p class="ql-block">《和石昌言學(xué)士官舍十題其十·蘭》</p><p class="ql-block">楚澤多蘭人未辯,盡以清香為比擬。</p><p class="ql-block">蕭茅杜若亦莫分,唯取芳聲襲衣美。</p> <p class="ql-block"> ?《蘭》明代徐渭</p><p class="ql-block">莫訝春光不屬儂,一香已足壓千紅。</p><p class="ql-block">你總令摘向韓娘袖,不作人間腦麝風(fēng)。</p>